Snails in Food Crisis

Απόγευμα 1^ης Μαΐου. Διάβαζα blogs ακούγοντας Jethro Tull στη διαπασών. Απόλυτα απορροφημένη τόσο από το κείμενο που διάβαζα όσο και από την μουσική, απολάμβανα εκείνες τις μικρές σταγόνες ευτυχίας με μία ακόρεστη δίψα. Σίγουρα θα χτύπησε το τηλέφωνο επανηλειμμένα. Σίγουρα θα μου απηύθηναν τον λόγο καμιά δεκαριά φορές. Σίγουρα θα έκανε σεισμό 7 ρίχτερ με ντουβάρια να πέφτουν και ανθρώπους να φώναζουν να εκκενωθεί ο χώρος τρέχοντας πανικόβλητοι δεξιά κι αριστερά. Σίγουρα θα έβγαλε ανακοίνωση ο Νώε προσκαλώντας ζευγαράκια από όλο το ζωικό βασίλειο για το sequel της Κιβωτού. Βυθισμένη όμως στα γραπτά και στο μικρό, στιγμιαίο ακουστικό οργασμό στον οποίο είχα ενδώσει, δεν σήκωσα τα τηλέφωνα και έγνεφα καταφατικά σε όποιον φαινόταν να μου μιλάει χωρίς να έχω ιδέα τι μου έλεγε (τώρα εάν μου κάνανε ανήθικες προτάσεις ή ζητούσαν να δανειστούν τις τραπεζικές μου κάρτες, τότε την έχω πατήσει πολύ άσχημα). Το μόνο σίγουρο είναι ότι λίγο με ένοιαζε αν γκρεμιζόταν ο κόσμος γύρω μου εκείνη την ώρα. Εγώ συνέχιζα προσηλωμένη..

“And you snatch your rattling last breaths

with deep-sea-diver sounds,

and the flowers bloom like madness in the spriiiing.”

And the flowers bloom like madness in the spring? Χμ, κάτι μου λέει αυτό-- κάτι επίκαιρο. Και τότε έφαγα την πετριά. Μα ναι, είναι Πρωτομαγιά. Είναι η πρώτη μέρα της Άνοιξης. Λουλούδια, μελισσούλες και ένας ήλιος πρόδρομος για τους καύσωνες. Επίσης, είναι η αργία που όλες οι επιχειρήσεις είναι κλειστές προς τιμήν της αιματοβαμένης εξέργεσης των εργατών για την διεκδίκηση του οκταώρου και καλύτερων συνθηκών. Βέβαια, τώρα με την οικονομική ύφεση, έχασε κι αυτή η μέρα το νόημά της, καθώς οι μισές επιχειρήσεις παγκοσμίως ήταν ανοιχτές μπας και βγάλουν τίποτα παραπάνω.

«Πρέπει να πιάσω το Μάη» σκέφτηκα. «Πρέπει να πιάσω το Μάη πριν τα μεσάνυχτα, καθώς αυτό περιμένει η κοινωνία από μένα να κάνω αυτή τη μέρα.» Κοιτάω το ρολόι. Οκτώ και κάτι. Κλείσιμο laptop, παπούτσια, τσάντα, κλειδιά. Έφυγα. Και πού πάμε; Στην ανθοκομική έκθεση Κηφισιάς, στην πιο εύκολη λύση. Στις 8 μιση ήμουν εκεί. Ελάχιστη κοστολόγηση του να-πιάσω-το-Μάη: 1,5 ευρώ το εισητήριο για την έκθεση. Ένα χαλί από μικρές και μεγάλες γλάστρες με λογιών λογιών πανέμορφα φυτά και χρώματα γεμίζε το οπτικό σου πεδίο υπό τα φώτα του Άλσους. Γαρδένιες, κατιφέδες, γεράνια, και πάει λέγοντας. Ωραία ήταν, εάν εξαιρέσεις τη δυσανασχέτηση στα πρόσωπα των πωλητών και τη γκρίνια τους για την πολύωρη ορθοστασία, ή το σπρώξιμο από τους άλλους επισκέπτες, «Σιγά κυρία μου, φυτά είναι, δεν πάνε πουθενά, γιατί τρέχεις;».

Τελικά όχι μόνο έπιασα το Μάη, αλλά υιοθέτησα και τρία παιδιά του (ένα μωβ άλυσο, ένα ωραίο φύλλο και έναν κάκτο). Συνολικό κόστος υιοθεσίας: 6 ευρώ. Ώρα να πηγαίνω σπίτι, λοιπόν. Όταν έφτασα σπίτι, καταευχαριστημένη που εκπλήρωσα το καθήκον που όριζε η μέρα, πήγα στην πίσω αυλή να αφήσω τις γλάστρες μου, ώσπου-- το είδα. Κοντοστάθηκα. Έσκυψα να δω καλύτερα Δεν πίστευα στα μάτια μου. Ήταν αφύσικο, σχεδόν παρανοϊκό. Δύο μεγάλα σαλιγκάρια είχαν χωθεί στα δύο πύλινα μπολάκια που είχα αφήσει γατοτροφή για τις γάτες που ζουν στο διπλανό οικόπεδο και που μας επισκέπτονται συχνά. Αυτά τα σαλιγκάρια δεν ήταν απλά μέσα στα μπωλ, αλλά έτρωγαν την γατοτροφή που είχε απομείνει. Αγνόησα εντελώς τις γλάστρες μου για να παρακολουθήσω αυτό το alien συμβάν της φύσης, περιμένοντας να περάσει το βραχυκύκλωμα που είχα υποστεί. Μα, αυτά τα σαλιγκάρια είναι το είδος Helix aspersa και είναι φυτοφάγα, δηλαδή τρέφονται με βλάστηση, λειχήνες, κτλ. Και η γατοτροφή είναι από κοτόπουλα, συκώτια και άλλα τέτοια αηδιαστικά. Πώς γίνεται το πεπτικό τους σύστημα να χωνέψει τέτοιο γεύμα;

Πιθανοί τίτλοι σαλιγκαρίσιας εφημερίδας:

«Φυτοφάγα σαλιγκάρια διοργανώνουν ξέφρενο barbeque στην πίσω αυλή.»

«Δύο σαλιγκάρια βρέθηκαν νεκρά ύστερα από κατανάλωση γατοτροφής κατά τη διάρκεια του πάρτυ.»

Και πέρα από το πώς, το θέμα είναι γιατί; Γιατί να φάνε κάτι τέτοιο, όταν γύρω τους είναι 5-6 μεγάλες γλάστρες με λαχταριστά πράσινα φύλλα που άνετα θα μπορούσαν να καταβροχθίσουν;

Σενάριο 1: Δεν είχαν όρεξη για αναρρηχήσεις βραδυάτικα μόνο και μόνο για ένα snack.

Σενάριο 2: Θέλουν να εκδικηθούν τις γάτες τρώγοντας το φαγητό τους, γιατί τις προάλλες εκείνες έπαιζαν ποδόσφαιρο με το κέλυφος ενός φίλου τους.

Σενάριο 3: Είναι punk/ emo σαλιγκάρια με τάσεις αυτοκτονίας που κάνουν τη διατροφική τους επανάσταση.

Δεν ξέρω τι ισχύει από όλα αυτά. Πάντως, εάν αυτά τα σαλιγκάρια ήταν λίγο πιο τυχερά, θα ήταν στο Άλσος της Κηφισιάς να κάνουν food party πάνω σε κανένα γεράνι της έκθεσης. Αυτό, βέβαια, μέχρι να τα πάρει κανένα μάτι πωλητή και να τα πετάξει 10 μέτρα μακρυά προκειμένου να πουλήσει το γεράνι σε κάποιον παρασιτο-φοβικό. Τουλάχιστον τότε θα πέθαιναν ευτυχισμένα και όχι από junk food.

Exhibit A.

Exhibit B.