The English Tutor that Came in from Hell (Part I)

Ποιος έχει δει την ταινία «The spy who came in from the cold»; Όχι, δεν έπαιζε ο Ewan McGregor, ψύχωση πια. Ο Richard Burton ήταν εκείνος που υποδυόταν τον κατάσκοπο που γύρισε από το κρύο. Εγώ όμως τις προάλλες γύρισα από την ζέστη της κόλασης με μεγαλύτερη επιτυχία από το ψωρο-Oscar που κέρδισε ο Burton για την ερμηνεία του. Μπορεί να μην ήμουν κατάσκοπος του Ψυχρού Πολέμου, αλλά αυτό που έκανα απαιτούσε εξίσου λεπτό χειρισμό, μεγάλα επίπεδα ψυχραιμίας και αντοχής, καθώς και ατσαλένια νεύρα. Τι ήταν αυτό; Έκανα μάθημα Αγγλικών σε ένα εννιάχρονο αγοράκι, και όχι, δεν ήταν τόσο χαριτωμένο και αθώο όσο ακούγεται. Όλα άρχισαν κάπως έτσι..

«Λέγετε;»

«Γεια σας. Έμαθα ότι παραδίδετε μαθήματα αγγλικών και ενδιαφέρομαι για τον γιο μου. Είναι εννιά χρονών και πάει Τετάρτη Δημοτικού.»

Το πρώτο μάθημα έγινε λίγες μέρες αργότερα. Δωρεάν. Μέγα λάθος, όπως αποδείχτηκε και αργότερα. Όσοι πιστεύουν ότι η τακτική του να μη χρεώνεις το πρώτο μάθημα ανήκει στο καλό marketing, πέφτουν μίλια έξω. Αφού, λοιπόν, έφτασα έξω από την πολυκατοικία, χτύπησα το κουδούνι. Τίποτα. Ξαναχτύπησα το κουδούνι, καλούσα στο κινητό της μητέρας μέχρι που κατόρθωσα και μίλησαμε στο θυροτηλέφωνο. Δεν πολυ-ίδρωσε το αυτί τους που με είχαν να περιμένω στην πόρτα τόση ώρα όρθια, με τους περαστικούς να με κοιτάνε λες και κρατούσα τσίλιες για διάρρηξη. Ύστερα από 10 λεπτά κατέβηκε ένα μικρό κοριτσάκι και μου άνοιξε την πόρτα. Η Μαριέλενα, ένα χαριτωμένο κοριτσάκι που απ’ό,τι έμαθα στο ασανσέρ πήγαινε Πέμπτη Δημοτικού.

Ανεβήκαμε στο σπίτι. Όταν μπήκαμε, κοίταξα ερευνητικά το χώρο ψάχνοντας να δω τον καινούργιο μου μαθητή. Πουθενά. Είδα τη μητέρα της Μαριέλενας όμως, και χαιρετηθήκαμε, γνωριστήκαμε και άρχισε να μου μιλάει για την κόρη της. Ο γιος; Ούτε φαινόταν πουθενά, ούτε είχε γίνει η παραμικρή αναφορά σε εκείνον. Λες τα Αγγλικά να είναι για την κόρη; Μήπως δεν άκουσα καλά στο τηλέφωνο; Μπα, είπαμε για αγόρι εννιά χρονών και η Μαριέλενα όχι μόνο είναι κορίτσι, αλλά είναι και ένα χρόνο μεγαλύτερη. Είναι δυνατόν να κατάλαβα λάθος και για το φύλο και για την ηλικία; Η μάνα, πάντως, παρουσίαζε ενδείξεις νευρικού ατόμου, που τρώει πολύ (ήτο εύσωμη να το πω κόσμια), που μιλάει πολύ γρήγορα και λέει μισόλογα με μία εκνευριστικά τσιριχτή, αγχωτική φωνή. Ο γιος, όμως. Πού είναι ο γιος. Κρυφτούλι παίζουμε, γαμώτο;

«Ωραία. Ξεκινήστε εσείς μάθημα με τη Μαριέλενα να δείτε κιόλας πού βρίσκεται στα αγγλικά.»

Ποιος ήρθε;

«Τι;» πετάχτηκε η Μαριέλενα με γουρλωμένα τα μάτια. «Τώρα; Γιατί βρε μαμααά;» και άλλα τέτοια φιλοσοφικά ερωτήματα έθεσε η μικρή στη μαμά της προσπαθώντας να ξεπεράσει το σοκ.

Τρελαίνομαι όταν τα παιδιά έχουν ανά πάσα ώρα και στιγμή όρεξη για μάθημα.

«Ναι, τώρα Μαριέλενα. Θα κάνεις μάθημα να σε δει η κοπέλα και να προχωρήσετε παρακάτω μέχρι να ετοιμάσω τον αδερφό σου.»

Όπα, πιάσαμε λαβράκι.

Αδερφός. Αγόρι. Ο μαθητής μου. Ο πρωταγωνιστής της υπόθεσης. Επιτέλους, ύστερα από 10 λεπτά αναμονής κάτω από το σπίτι συν 15 λεπτά μπουρδολογίας με τη μαμά, μάθαμε ότι υπάρχει, ότι δεν ήταν ένα δημιούργημα της φαντασίας μου.

 Κάναμε μία ώρα μάθημα, με τη Μαριέλενα να παρακαλάει τη μαμά της να μας αφήσει να κάνουμε άλλα δέκα λεπτά. Τα πράγματα μιλούσαν από μόνα τους. Όχι μόνο την προχώρησα παρακάτω στο βιβλίο της, αλλά ήμουν πλήρως εφοδιασμένη με παιχνίδια εκμάθησης αγγλικών, σφραγιδούλες και αυτοκόλλητα για επιβράβευση, καθώς και εικονογραφημένα βιβλία με παιδικές ιστορίες αγορασμένα στο Λονδίνο. Η μικρή είχε ξετρελαθεί. Εγώ όμως, αν και δεν το έδειχνα, δεν το ευχαριστιόμουν το μάθημα, γιατί καθ’όλη τη διάρκειά του ο υστερικός Χίτλερ μεταφορφωμένος σε ελληνίδα μάνα φώναζε ασταμάτητα στο γιο στο διπλανό δωμάτιο. Ή οι τοίχοι δεν είχαν καλή ηχομόνωση, ή η μάνα έπιανε μήκη κύματος πρωτόγνωρα για τα αυτιά μου. «Άρχισαν να επιβεβαιώνται και οι ενδείξεις νευρωτικού ατόμου» σκέφτηκα καθώς σκούπιζα το αίμα από το τρυπημένο μου τύμπανο. Είχε έρθει η σειρά του μικρού για μάθημα. Είδα ένα μικροκαμωμένο, κουτσοδόντικο, μελαχρινό αγόρι να έρχεται από το βάθος του διαδρόμου.

«Γεια θαθ.» μου είπε με ένα χαμόγελο.

«Γεια σου, τι κάνεις; Πώς σε λένε;»

«Δημήτρη.»

Και από εκείνη τη στιγμή μπήκα στα Τάρταρα για 60 λεπτά full βασανιστηρίων που μετρούσαν για 60 χρόνια βασανιστηρίων σε 60 παράλληλα Σύμπαντα.

To be continued..