How about a Haircut, Darling? (Part II)

Δέκα μέρες αφότου έκλεισα τα 17 μου στην 3^η Λυκείου γνώρισα κάποιον. Του άρεσα, μου άρεσε, και άρχισαν όλες οι γνωστές σιροπιαστές ιστορίες. Η προετοιμασία για το πρώτο μας ραντεβού ήταν μεγάλη και μεταξύ άλλων συμπεριελάμβανε  χτένισμα στο κομμωτήριο. Το πρώτο και τελευταίο χτένισμα που έχω κάνει εντός και εκτός κομμωτηρίου στα τόσα χρόνια που έχουν πέρασει. Όχι ότι δε μου άρεσε, υπέροχο ήταν, αλλά ακριβό το sport για την τσέπη μου. Την επόμενη δεκαετία πάλι.

Κλασικά, έκλεισα ραντεβού με μία κομμώτρια στην τύχη, σε ένα καινούργιο κομμωτήριο που είχε ανοίξει πρόσφατα ένα τετράγωνο πιο κάτω από το σπίτι μου. Εκείνη τη φορά πέτυχα τζακ-ποτ! Είχα πετύχει νέα, ευγενική και πολύ καλή κομμώτρια, με οικονομικές τιμές και σε απόσταση μερικών μέτρων. Ε, την κλωτσάς τέτοια τύχη; Αφού είχα μείνει ευχαριστημένη από το χτένισμα, όταν πήγα να με κουρέψει μία βδομάδα αργότερα, καθώς μου έλουζε τα μαλλιά, της είπα αν μπορεί να μου δώσει ένα email της μην τύχει και φύγει από το κομμωτήριο και δεν μπορώ να τη βρω. Ύστερα από το περιστατικό με την κα. Βασιλική (βλέπε Part I), ήμουν αποφασισμένη πως όταν έβρισκα ξανά τέτοια κομμώτρια θα έριχνα τα μούτρα μου να ζητήσω στοιχεία επικοινωνίας ρισκάροντας να θεωρηθώ από stalker μέχρι και.. Μυτιληναία! Καλύτερα μία φορά ρεζίλι λόγω μιας ερώτησης, παρά διαρκώς ρεζίλι λόγω κεφαλιού στυλ Μέδουσας.  

Εκείνη τη λέγανε Ελένη,  ήταν πέντε χρόνια μεγαλύτερή μου, και με καταγωγή από τη Μάνη. Δεν ξέρω γιατί, αλλά σκιάζομαι λίγο με αυτούς που κατάγονται από τη Μάνη ή τα Σφακιά, γιατί έχω από παλιά την εντύπωση ότι έχουν κάτι το αιμοβόρικο στα γονίδιά τους, ότι διψάνε για αίμα, αίμα χυμένο υπέρ της πατρίδος ή μη. Και έτσι, πάντα όταν με κούρευε δε μιλούσα πολύ και όταν μου μιλούσε διάλεγα προσεχτικά τις λέξεις για να της απαντήσω για να μην χτυπήσω καμία ευαίσθητη μανιάτικη χορδή και φάω το ψαλίδι στο σβέρκο. Τελικά την έβγαλα αναίμακτα. Την είχα για χρόνια, ακόμα και όταν πήγα Βρετανία για το πτυχίο κουρευόμουν κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι που ερχόμουν Ελλάδα για διακοπές. Δεν ήμουν πρόθυμη ούτε να ρισκάρω, ούτε να συμβιβαστώ με κάτι λιγότερο. Κάποια στιγμή έμαθα ότι έφυγε από το κομμωτήριο της γειτονιάς και άρχισε να δουλεύει σε ένα άλλο σε ικανοποιητικά βολική απόσταση. No harm done, right? Λίγο καιρό αργότερα, της έστειλα στο facebook ζητώντας τηλέφωνο και διεύθυνση του καινούργιου κομμωτηρίου.

«Δεν είμαι Αθήνα πλέον, έχω μετακομίσει κοντά στη Μάνη.»

Συμπέρασμα; Μην έχετε Μανιάτισσα κομμώτρια, γιατί πάντα θα θέλει να επιστρέψει. Κάτι σαν το Δαχτυλίδι στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών που ήθελε να επιστρέψει στον αφέντη του, το πύρινο ματάκι της Γκόρντορ.      

PS. Αλήθεια πόσο κάνουν τα εισητήρια για Μάνη; Όχι, εντάξει, δεν είμαι τόσο καμένη.. χαχα.