Κυριακάτικο ξύπνημα: όχι η ταινία ρε.

Κυριακή. Όλοι και μόνο στο άκουσμα της Κυριακής έχουν όμορφες εικόνες και κάνουν θετικές σκέψεις. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί απ’ όλες τις μέρες της εβδομάδας η Κυριακή είναι εκείνη που ασυναίσθητα συνδέουμε με όλες τις ελπίδες μας για μια καλή μέρα. Ακόμα κι αν έχουμε 100 απίστευτα κακές Κυριακές στη σειρά, συνεχίζουμε να πιστεύουμε με μία αθεράπευτα βλακώδη επιμονή πως η επόμενη Κυριακή θα είναι αλλιώς, πως θα είναι έτσι όπως την έχουμε σκηνοθετίσει στο μυαλό μας. Πως θα περάσουμε μια ονειρεμένη Κυριακή που θα πάρει όλο το βάρος της περασμένης βδομάδας από πάνω μας και θα μας επιβραβεύσει που κατορθώσαμε να το αντέξουμε τόσο καιρό. Βαθειά μέσα μας πιστεύουμε στην περιβόητη ισορροπία του Σύμπαντος και περιμένουμε από μία ημέρα να έρθει και να φέρει την ισορροπία ανταμοίβοντάς μας για όλα τα στραβά και τα άσχημα των υπόλοιπων ημερών. Ο κανόνας είναι: έξι μέρες κόλαση και μία παράδεισος. Λογικό και δίκαιο δεν ακούγεται; Μία Κυριακή που θα είναι σαν εκείνο το μπισκοτάκι που δώσαμε στο σκύλο μας επειδή κατόρθωσε, υπό τις δικές μας εντολές, να καθίσει, να σηκώσει το πόδι, ή να κάνει διπλό άξελ και τόλουπ στον αέρα. Μία Κυριακή που θα θυμίζει σκηνή από χολιγουντιανή ταινία, και που θα μπορεί να περιγραφτεί με τις λέξεις ξεκούραση, ανεμελιά, χαρά, απόλαυση, φρουφρού κι αρώματα.  

Παράδειγμα κυριακάτικου ξυπνήματος χολιγουντιανής παραγωγής.  Ξυπνάς με ένα ανεξήγητο κέφι και ενέργεια (άσε το full make-up), κάτι σαν το λαγουδάκι duracel στη διαφήμιση. Πας στην κουζίνα και βρίσκεις έτοιμο ζεστό καφέ στην καφετιέρα (κι ας μένεις μόνη σου, «φαντασματάκια, την επόμενη φορά δύο κουταλιές καφέ εε»). Φοράς τη μεταξένια ρόμπα που έχεις πρόχειρη για μέσα στο σπίτι, κι ας βγάζεις τρεις κι εξήντα. Καθώς ανοίγεις τα παράθυρα, ξεχύνεται το φως του ήλιου στην χαοτικά μεγάλη γκαρσονιέρα σου. Ύστερα πίνεις τον πρωινό καφέ χαζεύοντας έξω από το παράθυρο τον καταγάλανο ουρανό, τα πουλιά που τιτιβίζουν και κάπου στο βάθος την Julie Andrews να παίζει και να τραγουδάει τη Μελωδία της Ευτυχίας με κάτι παιδιά σε κάτι καταπράσινους λόφους. Ναι, αυτό θα ήταν όντως μία καλή στιγμή για να ξεκινήσεις τη μέρα σου. Εξάλλου, η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, λένε. Εάν ισχύει το τελευταίο, τότε θ’ αρχίσω να σκέφτομαι σοβαρά το να κοιμάμαι όλο το πρωί και να ξυπνάω κατ’ευθείαν μεσημέρι μήπως δω άσπρη μέρα. Αυτό φυσικά ήταν μόνο ένα απλό παράδειγμα ενός απλού μυαλού ενός απλού ανθρώπου. Ο καθένας ονειρεύεται διαφορετικά τη λυτρωτική «Κυριακή» του.

Κάθε Κυριακή όμως η ίδια απογοήτευση. Κάθε μέρα η ίδια απογοήτευση. Κάθε κακό πρωινό ξύπνημα προμηνύει την εξίσου κακή συνέχεια της ημέρας. Ακόμα και το κυριακάτικο μου ξύπνημα δεν έχει καθόλου καλές προδιαγραφές. Όλο το βράδυ κάνω ανήσυχο ύπνο και βλέπω εφιάλτες κάθε μα κάθε φορά επί ένα χρόνο τώρα (με ένα μόνο όνειρο να εξαιρείται, αλλά σ’ αυτό θα αναφερθώ σε άλλο ποστ). Τουλάχιστον εάν θυμόμουν την πλοκή από κάθε εφιάλτη και την έγραφα, τώρα θα είχα γράψει 365 θρίλερ και θα ήμουν πλούσια από τις πωλήσεις. Αλλά με το που σηκώνομαι τα ξεχνάω το δόλιο το χρυσόψαρο, οπότε τζάμπα το ολονύχτιο κινέζικο βασανιστήριο. Βέβαια, εξαιτίας αυτού, ξυπνάω κακόκεφη, κουρασμένη (ναι, λες και έσκαβα όλο το βράδυ), και με ένα κεφάλι καζάνι. Σέρνομαι να φτιάξω πρωινό και τελικά πίνω τον σκέτο καφέ μου (κλασικά, έχει τελειώσει το γάλα) στον καναπέ απολαμβάνοντας το θεσπέσιο ήχο από τα τρυπάνια του πάνω ορόφου που κάνουν ανακαίνιση και τα μηχανάκια που κάνουν σούζες στις 9 το πρωί. Όχι, με τι καρδιά να αντέξω την ερχόμενη βδομάδα;

Σίγουρα έχω πολύ καιρό να πω-- βασικά, δεν έχω ποτέ πει «αχ, αυτή ήταν μια καλή ημέρα» και να πέσω να κοιμηθώ σαν πουλάκι. Αλήθεια γιατί αντί του «κοιμήθηκα πολύ καλά» λένε «κοιμήθηκα σαν πουλάκι»; Εγώ στοιχηματίζω ότι και τα πουλάκια σκατά ύπνο κάνουν με τέτοια ηχορύπανση από τους ανθρώπους το βράδυ.

Και τι δείχνει για μένα το ότι δε βρίσκω αναμνήσεις μίας πραγματικά καλής ημέρας στα αρχεία του εγκεφάλου μου; Μήπως έχει καεί η CPU μου; Μήπως στην τελική ζητάω πολλά; Μάλλον παραείμαι ένα εγωιστικό και αχάριστο, βρωμερό σκουλίκι που δεν αναγνωρίζει την ευτυχία στην καθημερινότητα. Άλλοι άνθρωποι πεινάνε, είναι άρρωστοι και δεν έχουν καν άνθρωπο να μιλήσουν για τα δεινά τους. Μήπως τελικά οι τύψεις και οι ενοχές για αυτήν την απληστία μου παίρνουν τη μορφή εφιάλτη και με παίρνουν στο κυνήγι κάθε βράδυ; 

Σύμφωνα με έρευνες, οι μαθητές γίνονται καλύτεροι και δυνατότεροι στα μαθήματά τους όταν επιβραβεύονται για τον κόπο και την προσπάθειά τους. Μήπως όμως στην πραγματική ζωή οι καλύτεροι και οι δυνατότεροι είναι τελικά αυτοί που τα καταφέρνουν χωρίς την ανάγκη επιβραβεύσεων; Μήπως εκείνες οι πολλά υποσχόμενες, ονειρεμένες «Κυριακές» είναι για τους ενήλικες ό,τι ο Άι Βασίλης για τα παιδιά; Τα μικρά παιδιά έχουν αυτή τη μεγάλη και γλυκιά προσμονή για τον Άι Βασίλη να έρθει τα Χριστούγεννα και να τα ανταμοίψει που ήταν καλά παιδιά όλο το χρόνο. Αντίστοιχα, εμείς οι ενήλικες τρέφουμε φρούδες ελπίδες μιας παρόμοιας, όμορφης μεν, ψεύτικης και ανύπαρκτης δε ανταμοιβής για τις δύσκολες περιόδους και τις άσχημες στιγμές μας. 

Τελικά τι ισχύει; Είναι η ζωή ένα παιχνίδι που εάν περάσεις όλα τα δύσκολα επίπεδα στο τέλος παίρνεις το reward που δικαιούσαι; Κι αν ναι, αυτό το reward πότε το παίρνεις; Σήμερα, αύριο, την Κυριακή, ποτέ; Τι να πω; Όπως λέει και το Σκαρλετάκι στο «Όσα παίρνει ο άνεμος», αύριο είναι μία άλλη μέρα. Δεν είναι;

PS. Food for thought: Σε διάφορα σημεία του κειμένου αναφέρομαι στις Κυριακές κυριολεκτικά, αλλά και μεταφορικά!