How about a Haircut, Darling? (Part II)

Δέκα μέρες αφότου έκλεισα τα 17 μου στην 3^η Λυκείου γνώρισα κάποιον. Του άρεσα, μου άρεσε, και άρχισαν όλες οι γνωστές σιροπιαστές ιστορίες. Η προετοιμασία για το πρώτο μας ραντεβού ήταν μεγάλη και μεταξύ άλλων συμπεριελάμβανε  χτένισμα στο κομμωτήριο. Το πρώτο και τελευταίο χτένισμα που έχω κάνει εντός και εκτός κομμωτηρίου στα τόσα χρόνια που έχουν πέρασει. Όχι ότι δε μου άρεσε, υπέροχο ήταν, αλλά ακριβό το sport για την τσέπη μου. Την επόμενη δεκαετία πάλι.

Κλασικά, έκλεισα ραντεβού με μία κομμώτρια στην τύχη, σε ένα καινούργιο κομμωτήριο που είχε ανοίξει πρόσφατα ένα τετράγωνο πιο κάτω από το σπίτι μου. Εκείνη τη φορά πέτυχα τζακ-ποτ! Είχα πετύχει νέα, ευγενική και πολύ καλή κομμώτρια, με οικονομικές τιμές και σε απόσταση μερικών μέτρων. Ε, την κλωτσάς τέτοια τύχη; Αφού είχα μείνει ευχαριστημένη από το χτένισμα, όταν πήγα να με κουρέψει μία βδομάδα αργότερα, καθώς μου έλουζε τα μαλλιά, της είπα αν μπορεί να μου δώσει ένα email της μην τύχει και φύγει από το κομμωτήριο και δεν μπορώ να τη βρω. Ύστερα από το περιστατικό με την κα. Βασιλική (βλέπε Part I), ήμουν αποφασισμένη πως όταν έβρισκα ξανά τέτοια κομμώτρια θα έριχνα τα μούτρα μου να ζητήσω στοιχεία επικοινωνίας ρισκάροντας να θεωρηθώ από stalker μέχρι και.. Μυτιληναία! Καλύτερα μία φορά ρεζίλι λόγω μιας ερώτησης, παρά διαρκώς ρεζίλι λόγω κεφαλιού στυλ Μέδουσας.  

Εκείνη τη λέγανε Ελένη,  ήταν πέντε χρόνια μεγαλύτερή μου, και με καταγωγή από τη Μάνη. Δεν ξέρω γιατί, αλλά σκιάζομαι λίγο με αυτούς που κατάγονται από τη Μάνη ή τα Σφακιά, γιατί έχω από παλιά την εντύπωση ότι έχουν κάτι το αιμοβόρικο στα γονίδιά τους, ότι διψάνε για αίμα, αίμα χυμένο υπέρ της πατρίδος ή μη. Και έτσι, πάντα όταν με κούρευε δε μιλούσα πολύ και όταν μου μιλούσε διάλεγα προσεχτικά τις λέξεις για να της απαντήσω για να μην χτυπήσω καμία ευαίσθητη μανιάτικη χορδή και φάω το ψαλίδι στο σβέρκο. Τελικά την έβγαλα αναίμακτα. Την είχα για χρόνια, ακόμα και όταν πήγα Βρετανία για το πτυχίο κουρευόμουν κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι που ερχόμουν Ελλάδα για διακοπές. Δεν ήμουν πρόθυμη ούτε να ρισκάρω, ούτε να συμβιβαστώ με κάτι λιγότερο. Κάποια στιγμή έμαθα ότι έφυγε από το κομμωτήριο της γειτονιάς και άρχισε να δουλεύει σε ένα άλλο σε ικανοποιητικά βολική απόσταση. No harm done, right? Λίγο καιρό αργότερα, της έστειλα στο facebook ζητώντας τηλέφωνο και διεύθυνση του καινούργιου κομμωτηρίου.

«Δεν είμαι Αθήνα πλέον, έχω μετακομίσει κοντά στη Μάνη.»

Συμπέρασμα; Μην έχετε Μανιάτισσα κομμώτρια, γιατί πάντα θα θέλει να επιστρέψει. Κάτι σαν το Δαχτυλίδι στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών που ήθελε να επιστρέψει στον αφέντη του, το πύρινο ματάκι της Γκόρντορ.      

PS. Αλήθεια πόσο κάνουν τα εισητήρια για Μάνη; Όχι, εντάξει, δεν είμαι τόσο καμένη.. χαχα.

How about a Haircut, Darling? (Part I)

Πρώτο post μετά τα καλωσορίσματα και αποφάσισα  να μιλήσω για... τρίχες! Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τα κομμωτήρια, τα κουρέματα και οι κομμωτές θηλυκού, μα κυρίως αρσενικού γένους ήταν και είναι ένας από τους αθάνατους, μικρούς εφιάλτες της καθημερινότητας που με επισκέπτονται 2-3 φορές το χρόνο από τότε που ήμουν παιδί. Ο λόγος; Απλούστατος. Έχω μακρύ, σγουρό μαλλί. Τη σήμερον ημέρα, δύο πράγματα κουρεύονται πολύ δύσκολα: το σγουρό μαλλί και το ελληνικό χρέος (και κάθε είδους χρέος). Βασικά, εάν το ΔΝΤ ήταν κομμωτήριο, τότε θα ήταν και το μοναδικό που θα έμπαινες για κούρεμα και θα έβγαινες με extensions.

Είμαι σίγουρη πως αποτελώ εφιάλτη τόσο για τους κομμωτές, όσο αποτελούν εκείνοι για μένα. Και είμαι σίγουρη γι’ αυτό, γιατί μου το έχουν οι ίδιοι ομολογήσει πολλές φορές, την ώρα που τους εμπιστευόμουν το μαλλάκι μου στα χέρια τους, απογυμνώνοντας τον εαυτό τους από την αρχική εικόνα του «όλα τα κόβω, όλα τα μαχαιρώνω κουρεύω». Για όσους δεν ξέρουν, το σγουρό μαλλί είναι πολύ δύσκολο για έναν κομμωτή να το χειριστεί εύκολα και να κάνει ένα σωστό κούρεμα με αισθητικά καλό αποτέλεσμα. Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουν είναι να αντιπετωπίζουν το σγουρό λες και είναι ίσιο, με λίγη φαντασία μπορείτε να φανταστείτε το αποτέλεσμα.

Χάρη στο DNA μου, έμαθα για αυτή την έλλειψη γνώσεων και ικανότητας του μέσου κομμωτή από πρώτο χέρι, πράγμα που θα πει ότι από μικρό παιδί τα περισσότερα χρόνια ήμουν κουρεμένη σαν κατσίκι. Κάθε επίσκεψη σε υποψήφιο δολοφόνο μαλλιού με ψαλίδι ήταν ένα το κρατούμενο στη λίστα με τις κακές εμπειρίες μικρού μήκους (των 20 λεπτών, για την ακρίβεια). Κάποια στιγμή στο γυμνάσιο, έπεσα πάνω σε μία καλή κομμώτρια στη γειτονιά μου (κρίνω τους κομμωτές από το πόσο καλά ή χάλια κουρεύουν το σγουρό, με το σκεπτικό ότι ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται!). Αυτή ήταν η κυρία Βασιλική, μία μεσόκοπη, καλοστεκούμενη κυρία, που για μένα ήταν μία έμπειρη επαγγελματίας που ήθελε ό,τι αναλαμβάνει να το κάνει εξαιρετικά καλά. Οι μπούκλες μου φαινόντουσαν μία επαγγελματική πρόκληση για εκείνη και αυτήν την πρόκληση την έβγαζε εις πέρας και με το παραπάνω. Με κούρευε 2-3 χρόνια, μέχρι που μία μέρα πήρα τηλέφωνο στο κομμωτήριο να κλείσω ραντεβού..

«Θα ήθελα να κλείσω ένα ραντεβού για κούρεμα με την κα. Βασιλική.»

«Α, δε δουλεύει εδώ πλέον. Έχει φύγει.»

Έχει φύγει. Εάν δεχτούμε τις θεωρίες που εκφράζει ο Paulo Coelho στον Αλχημιστή, τότε σίγουρα το Σύμπαν είχε συνομωτήσει ενάντια στο τριχωτό της κεφαλής μου. Έκανα κάποια δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσω πως ήξερα μόνο το μικρό της όνομα και δεν είχα κανένα στοιχείο που να με βοηθούσε να βρω σε ποιο κομμωτήριο είχε πάει. Ναι, για ένα αξιοπρεπές κούρεμα άνετα θα το έπαιζα Σέρλοκ Χόλμς και Ηρακλής Πουαρό δύο σε ένα. Άλλωστε, για ένα καθαρό μέτωπο με φράτζα ζούμε. Αλλά η υπόθεση μπήκε στο συρτάρι λόγω έλλειψης στοιχείων, πράγμα που σήμαινε ότι για χρόνια θα έπεφτα στα ψαλίδια του κάθε άσχετου πάλι.

To be continued...

New Blogger in the Block!

Ε λοιπόν, το αποφάσισα. Αρχίζω το blogging. Και ναι, αυτό δεν ήταν μία απλή δήλωση, αλλά στεγνή απειλή! Γι’ αυτό ακριβώς, προφυλαχτείτε όσοι άτυχοι βρεθήκατε εδώ τυχαία, και κυρίως εκείνοι που θα αποδειχτούν τόσο γενναίοι ώστε να δοκιμάσουν να ξαναέρθουν να δουν από κοντά αυτό το νεογέννητο blog να μεγαλώνει.

              

Μια καλή ερώτηση θα ήταν γιατί κάνω αυτό το blog; Ή τουλάχιστον, γιατί τώρα; Γιατί τώρα που όλοι λένε πως διανύουμε τα σαράντα του blogging, καθώς αυτό (λένε) πέθανε ως άλλη μία ξεπερασμένη μόδα με τους bloggers να κάνουν τάματα για σύνολο σχολίων διάφορο του μηδενός; Και κυριότερα, γιατί τώρα με την οικονομική κρίση να θερίζει, και την Ελλάδα να αντιγράφει τον Τιτανικό με τρομακτική επιτυχία, μα μηδενικό box office (κλασικά... η Ελλάδα και το κρατικό κέρδος είναι δύο έννοιες που έχουν υπογράψει τα χαρτιά του διαζυγίου εδώ και πολύ καιρό); Η απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις είναι τόσο πολύπλοκη και δαιδαλώδης θα έλεγα, όντας βασισμένη σε γνωστές φιλοσοφο-μαθηματικές θεωρίες, που είναι σχεδόν.. ανύπαρκη. Θα έδινα κάποια διαφωτιστική απάντηση, εάν την είχα.

Ομολογώ πως κάτι μου λέει ότι δε θα παίρνω σχόλιο ούτε για δείγμα, οπότε σίγουρα δεν το κάνω μόνο και μόνο για να διαβάζουν το blog μου άλλοι. Βασικά, στον ορίζοντα δε φαίνεται κανένα απολύτως κέρδος απ’ όλη αυτήν την ιστορία που πάω να ανοίξω με το blogging. Ίσα-ίσα που είναι δαπάνη χρόνου, ενέργειας και απαιτεί από μέρους μου κι ένα ελαφρύ στύψιμο του εγκεφάλου για καμία ιδέα (λέμε τώρα).

Ίσως να αποφάσισα να το κάνω γιατί έχω πείσει τον εαυτό μου πως κρατόντας ένα, ας το πούμε, «ηλεκτρονικό ημερολόγιο» θα είναι ένα μέσο διαφυγής. Με άλλα λόγια, οδηγήθηκα σε αυτήν την απόφαση ακολουθώντας υποσυνείδητα μία μικρή, φωτεινή πινακίδα που με πράσινα γράμματα έγραφε «EXIT». Exit από τα φλεγόμενα ζητήματα της εγχώριας και παγκόσμιας πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής σκηνής. Exit από όλη αυτή τη «μαυρίλα» που υπάρχει εκεί έξω και που αρχίζει να με μολύνει επικίνδυνα και να ποτίζει το δέρμα μου. Exit ίσως και από προβλήματα οικογενειακής και προσωπικής φύσεως. Εδώ λοιπόν, σκοπεύω να γράφω για κυρίως καθημερινά, μικρά πράγματα.. μικρά μπροστά στις γιγαντιαίες διαστάσεις της επικρατούσας κατάστασης στην Ελλάδα και παγκοσμίως, αλλά μεγάλης σημασίας για μένα δεδομένου ότι θα μου δανείζεται μία προσωρινή διαφυγή από όλα αυτά, που θα είναι στην ουσία μίνι-διακοπές από την βλακεία και την παράνοια της ανθρωπότητας.

Γι’ αυτό εφοδιαστείτε με ασπιρίνες, αντι-καταθληπτικά (νομίζω φαίνεται από τώρα, δε με λες και τον πιο αισιόδοξο άνθρωπο στον κόσμο!) και έχετε τις πρώτες βοήθειες σε speed-dial. So let’s get it started with the rambling.