How about a Haircut, Darling? (Part I)

Πρώτο post μετά τα καλωσορίσματα και αποφάσισα  να μιλήσω για... τρίχες! Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τα κομμωτήρια, τα κουρέματα και οι κομμωτές θηλυκού, μα κυρίως αρσενικού γένους ήταν και είναι ένας από τους αθάνατους, μικρούς εφιάλτες της καθημερινότητας που με επισκέπτονται 2-3 φορές το χρόνο από τότε που ήμουν παιδί. Ο λόγος; Απλούστατος. Έχω μακρύ, σγουρό μαλλί. Τη σήμερον ημέρα, δύο πράγματα κουρεύονται πολύ δύσκολα: το σγουρό μαλλί και το ελληνικό χρέος (και κάθε είδους χρέος). Βασικά, εάν το ΔΝΤ ήταν κομμωτήριο, τότε θα ήταν και το μοναδικό που θα έμπαινες για κούρεμα και θα έβγαινες με extensions.

Είμαι σίγουρη πως αποτελώ εφιάλτη τόσο για τους κομμωτές, όσο αποτελούν εκείνοι για μένα. Και είμαι σίγουρη γι’ αυτό, γιατί μου το έχουν οι ίδιοι ομολογήσει πολλές φορές, την ώρα που τους εμπιστευόμουν το μαλλάκι μου στα χέρια τους, απογυμνώνοντας τον εαυτό τους από την αρχική εικόνα του «όλα τα κόβω, όλα τα μαχαιρώνω κουρεύω». Για όσους δεν ξέρουν, το σγουρό μαλλί είναι πολύ δύσκολο για έναν κομμωτή να το χειριστεί εύκολα και να κάνει ένα σωστό κούρεμα με αισθητικά καλό αποτέλεσμα. Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουν είναι να αντιπετωπίζουν το σγουρό λες και είναι ίσιο, με λίγη φαντασία μπορείτε να φανταστείτε το αποτέλεσμα.

Χάρη στο DNA μου, έμαθα για αυτή την έλλειψη γνώσεων και ικανότητας του μέσου κομμωτή από πρώτο χέρι, πράγμα που θα πει ότι από μικρό παιδί τα περισσότερα χρόνια ήμουν κουρεμένη σαν κατσίκι. Κάθε επίσκεψη σε υποψήφιο δολοφόνο μαλλιού με ψαλίδι ήταν ένα το κρατούμενο στη λίστα με τις κακές εμπειρίες μικρού μήκους (των 20 λεπτών, για την ακρίβεια). Κάποια στιγμή στο γυμνάσιο, έπεσα πάνω σε μία καλή κομμώτρια στη γειτονιά μου (κρίνω τους κομμωτές από το πόσο καλά ή χάλια κουρεύουν το σγουρό, με το σκεπτικό ότι ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται!). Αυτή ήταν η κυρία Βασιλική, μία μεσόκοπη, καλοστεκούμενη κυρία, που για μένα ήταν μία έμπειρη επαγγελματίας που ήθελε ό,τι αναλαμβάνει να το κάνει εξαιρετικά καλά. Οι μπούκλες μου φαινόντουσαν μία επαγγελματική πρόκληση για εκείνη και αυτήν την πρόκληση την έβγαζε εις πέρας και με το παραπάνω. Με κούρευε 2-3 χρόνια, μέχρι που μία μέρα πήρα τηλέφωνο στο κομμωτήριο να κλείσω ραντεβού..

«Θα ήθελα να κλείσω ένα ραντεβού για κούρεμα με την κα. Βασιλική.»

«Α, δε δουλεύει εδώ πλέον. Έχει φύγει.»

Έχει φύγει. Εάν δεχτούμε τις θεωρίες που εκφράζει ο Paulo Coelho στον Αλχημιστή, τότε σίγουρα το Σύμπαν είχε συνομωτήσει ενάντια στο τριχωτό της κεφαλής μου. Έκανα κάποια δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσω πως ήξερα μόνο το μικρό της όνομα και δεν είχα κανένα στοιχείο που να με βοηθούσε να βρω σε ποιο κομμωτήριο είχε πάει. Ναι, για ένα αξιοπρεπές κούρεμα άνετα θα το έπαιζα Σέρλοκ Χόλμς και Ηρακλής Πουαρό δύο σε ένα. Άλλωστε, για ένα καθαρό μέτωπο με φράτζα ζούμε. Αλλά η υπόθεση μπήκε στο συρτάρι λόγω έλλειψης στοιχείων, πράγμα που σήμαινε ότι για χρόνια θα έπεφτα στα ψαλίδια του κάθε άσχετου πάλι.

To be continued...