10 minor, frustrating things

Μία λίστα από μικρά σπαστικά πράγματα της καθημερινότητας που αποτελούν ενδείξεις για το ότι το Σύμπαν γαμιέται. Ναι, σε σένα μιλάω Paulo Coelho, μη μου κάνεις τον Κινέζο.

1) Ο υπολογιστής κρασάρει ή κολλάει ιό ακριβώς την προηγούμενη μέρα πριν αρχίσεις εκείνο το back-up που σχεδίαζες. Τυχαίο; Δε νομίζω.

2) Είναι να δώσεις προφορικές εξετάσεις. Είσαι καλά προετοιμασμένη και λαλίστατη. Όμως, την ακριβώς προηγούμενη ημέρα πριν τα προφορικά κλείνει ο λαιμός σου σε τέτοιο σημείο που όταν προσπαθείς να αρθρώσεις μία λέξη μιλάς σαν υβρίδιο του Βασίλη Καρρά και του ΕΤ (phone home).

3) Όλη σου τη ζωή αγοράζεις και επικυρώνεις εισητήριο για κάθε μα κάθε φορά που χρησιμοποιείς τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Και μάλιστα, φροντίζεις πάντα να κουβαλάς μαζί σου το πάσο, ή όποιο άλλο χαρτί δείχνει ότι δικαιούσαι το μειωμένο εισητήριο. Τη μοναδική φορά που δεν έβγαλες εισητήριο για άλφα ή βήτα λόγους, στην πρώτη στάση μπαίνει ελεγκτής στο βαγόνι σου.

4) Έσκασες 20 ευρώ στο κομμωτήριο για ένα ριμαδο-ίσιωμα, ή ακόμα χειρότερα έχεις την αδερφή σου να σου ψήνει τον εγκέφαλο με το πιστολάκι επί δύο ώρες μπας και ισιώσει το κατσόμαλλο. Έξω είναι χαρά Θεού, ούτε υποψία συννεφου. Το χτένισμα τελείωσε. Βγαίνεις έξω, νιώθοντας σα τη Ζιζέλ. Στο πρώτο βήμα που κάνεις νιώθεις μία σταγόνα να κυλάει στο μέτωπο. Άρχισε να βρέχει.

5) Έχεις σημαιοστολιστεί για έξοδο και μισό λεπτό πριν φύγεις πλένεις τα δόντια σου και φυσικά πέφτει οδοντόκρεμα πάνω στα ρούχα και τα παπούτσια σου. Πράγμα που δε συμβαίνει ποτέ όταν φοράς τα πρόχειρα ή τις πυτζάμες σου. Γιατί άραγε;

6) Έχεις βαφτεί σα θεά. Μετά από κάποια ώρα σου μπαίνει κάτι στο μάτι και ασυναίσθητα τρίβεις τα μάτια σου μέχρι να σταματήσει η ενόχληση. Συνειδητοποιείς τι έκανες όταν σταματάς να αναρωτιέσαι πώς στο διάολο λερώθηκε το χέρι σου με χρώματα και make-up. Συγχαρητήρια, το μακιγιάζ έγινε σαν πίνακας του Picasso.

7)  Περιέργως, έχεις όρεξη για ελληνικό σπιτικό καφέ. Μπρίκι, νερό, καφές, ζάχαρη. Κάθεσαι με τα μάτια καρφωμένα στο μπρίκι για μην ξεχαστείς. Περνάνε δύο λεπτά (που φαίνονται σα δύο ώρες ορθοστασίας) και ο καφές δεν έχει αρχίσει καν να φουσκώνει. Εν τω μεταξύ, βλέπεις ένα σκουπιδάκι στον πάγκο. Το παίρνεις και το πετάς στο σκουπιδοτενεκέ που είναι σε απόσταση δύο δευτερολέπτων από το μπρίκι. Γυρνάς την πλάτη σου και βλέπεις ότι ο καφές χύθηκε και μάλιστα φρόντισε να πάει παντού.

8) Σχεδίαζες μέρες να εκμεταλευτείς τον καλό, ζεστό καιρό που κάνει πηγαίνοντας με παρέα έναν μεγάλο περίπατο σε κάποιο πάρκο, στη θάλασσα, whatever. Έρχεται, επιτέλους, η πολυπόθητη ημέρα. Τη στιγμή που φτάνετε στον προορισμό σας για τον περίπατο αρχίζει να βρέχει στα καλά καθούμενα. Ομπρέλα; Τσου. Μπουφάν; Ούτε. Τρως όλη τη βόλτα τουρτουρίζοντας κάτω από ένα κιόσκι 1x1. Συνεχίζει να ρίχνει τα κέρατά του από βροχή μέχρι και την επιστροφή, και με το που φτάνεις σπίτι, σταματάει και βγάζει ήλιο. Να μου πεις.. μετά τη βροχή λογικό δεν είναι να βγάλει ήλιο; Ναι, αλλά αυτό το τραγικά ειρωνικό timing σε κάνει να σπάσεις ό,τι βρεις σε γυαλικό μπροστά σου. Και είναι ακριβά τα σερβίτσια στις μέρες μας. Κακά τα ψέματα.

9) Στο supermarket κάθεσαι πέντε ολόκληρα λεπτά μπροστά από τα ράφια με τις οδοντόβουρτσες προκειμένου να πάρεις εκείνη την κρίσιμη απόφαση του τι μάρκα και τι μοντέλο να πάρεις. Όταν τελικά αποφασίζεις, πληρώνεις στο ταμείο και πας σπίτι, μόνο για να ανακαλύψεις ότι πήρες μαλακή ή σκληρή οδοντόβουρτσα, ενώ ήθελες μια μέτρια.

10) Είσαι πτώμα από την κούραση. Όλη μέρα ονειρεύεσαι να περάσουν οι ώρες και να’ ρθει η στιγμή που θα φτάσεις σπίτι και θα πέσεις σαν τούβλο να κοιμηθείς γλυκά γλυκά στο απαλό σου κρεβατάκι. Οι ώρες περνάνε βασανιστικά αργά κάνοντας έτσι την προσμονή σου ακόμα μεγαλύτερη. Όταν τελικά έρχεται η πολυπόθητη στιγμή, έχεις τόση υπερένταση που το μάτι έχει γίνει γαρίδα και δε λέει με τίποτα να σε πάρει ο ύπνος. Εκτός από το Σύμπαν, τελικά μαμιέται και ο Μορφέας και όλη η ελληνική μυθολογία μαζί. 

Και όλα αυτά έχουν γίνει μόνο τον τελευταίο μήνα. Δε θέλω να φανταστώ τι θα γίνει τον επόμενο.

«Είναι λάθος να το βλέπεις έτσι αρνητικά. Δες το πιο θετικά.» μου είπε χτες η Λυδία που έκανε φιλότιμες προσπάθειες να σταματήσω να γκρινιάζω.

«Ορίστε; Και πού είναι το θετικό σε όλα αυτά; Θέλω τη βοήθεια του κοινού.»

«Σκέψου, για παράδειγμα, πως όλες αυτές οι μικρές ή μεγάλες ατυχίες γίνονται για να κάνουν πιο ενδιαφέρουσα τη ζωή μας και πως όταν τα ξεπερνάμε, βγαίνουμε καλύτεροι και δυνατότεροι.»

Θεέ μου, η φίλη μου ακούγεται σαν ψυχολόγος που άρχισε τα της θετικής σκέψης και ενέργειας. Έχει αρχίσει και την επηρρεάζει η σχολή της άγρια. Στο τέλος θα έχω τον Φρόυντ για φίλη να μου λέει για ενδοσκόπηση.

«Βλέπεις που υπάρχουν και θετικά; Γι’ αυτό, βλέπε τη φωτεινή πλευρά της ζωής.» συνέχισε.

«Τσου. Δε γίνεται.»

«Γιατί;»

«Δεν υπάρχει φωτεινή πλευρά, γιατί μέχρι και η ζωή δεν έχει λεφτά να πληρώσει τη ΔΕΗ.»

PS. Δεν έκανα λίστα για τα μεγάλα σπαστικά πράγματα (όπως οικονομική κρίση, ανεργία, υγεία κτλ) που αποδεικνύουν ότι αυτό το πράγμα από πάνω σου είναι ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο γκαντεμιάς που σε ακολουθεί, γιατί τότε θα πέφταμε μαζικώς στα Ζάναξ και τις βαλεριάνες και δεν είναι αυτός ο στόχος του blog.