Δύο μήνες αποχής από το blogging, από το γράψιμο αλλά και την παρακολούθηση άλλων blogs. Δεν έχω χάσει απλά
επεισόδια, αλλά ολόκληρη σεζόν. Τι έγινε άραγε; Πού χάθηκα, και γιατί δεν είχα
μαζί μου το GPS; Καυτά ερωτήματα γύρω από την δίμηνη εξαφάνιση της τόσο-άσημης-που-δεν-την-ξέρει-η-μάνα-της,
καμένης blogger. Και ναι, ούτε η μάνα μου δεν ξέρει για το blog, ούτε φίλοι, ούτε γνωστοί, παρά μόνο κάτι άγνωστοι
περαστικοί που στα πρώτα 5 λεπτά σιχτιρίζουν και ψάχνουν απεγνωσμένα το μικρό «Χ»
πάνω δεξιά στην οθόνη. Δύο μήνες περίπου, αρχικά αναγκαστικής αποχής λόγω μετακόμισης και δύο αποτυχημένων
προσπαθειών εγκατάστασης internet στο καινούργιο σπίτι, και έπειτα επαναλαμβανόμενης αναβολής -μία λέξη που δυστυχώς υπάρχει στο
λεξιλόγιό μου και εγώ στον ορισμό της. Το ανέβαλα γιατί..
Έκανα διακοπές. Ψέματα, δεν έκανα, αλλά θα μπορούσα άνετα να το προφασιστώ.
«Είτε γράψω σήμερα, είτε γράψω σε ένα χρόνο, ένα και το αυτό. Big deal, ποιοι θα με
διαβάσουν; Θα συγκεντρωθώ, όμως, να γράψω αύριο. Ναι, αύριο.» Από αύριο σε
αύριο το πήγαινα.
Writer’s block, perhaps? Μπα, για να έχει κανείς writer’s block απαραίτητη
προϋπόθεση είναι να είναι ο ίδιος writer, κι εγώ δεν είμαι
με καμία δύναμη! Αν εγώ λεγόμουν writer, τότε οι σεφ
εστιατορίων θα έπαιρναν το Πούλιτζερ για τη συγγραφή των.. μενού.
Τέλος, μου έλειπε έμπνευση και αυτοσυγκέντρωση. Ιδέες υπήρχαν και υπάρχουν.
Πολλές! Αλλά δεν μπορούσα να στρωθώ να τις αξιοποιήσω καταλλήλως, κι έτσι
απείχαν πολύ από το να πάρουν μορφή γραπτού κειμένου. Έμπνευση; Σημειώσατε
μηδέν. Pathetic, αλλά ακόμα και
για να γράψω βλακείες.. αγχμ.. posts ήθελα να πω, θέλω
μία άλφα ψυχολογία, αρκετή αυτοσυγκέντρωση και μία σταγόνα έμπνευσης, και όλα
αυτά στο μπλέντερ.
Και θα το ανέβαλα κι άλλο βασικά, γιατί έχω έναν
απίστευτο πονοκέφαλο αυτή τη στιγμή, και ο δείκτης του δεξιού μου χεριού είναι προσωρινά
«out of service». Δεν ξέρω γιατί, αλλά τους τελευταίους δύο μήνες έχω
μαμήσει τα χέρια μου από τα χτυπήματα, τα οποία τις περισσότερες φορές με εμπόδιζαν
να γράψω. Τόσα χτυπήματα και με τόσο γρήγορη διαδοχή ούτε πεντάχρονο δε θα
κατάφερνε. Γι’ αυτό θα το ανέβαλα πάλι,
αυτή τη φορά με χαρτί γιατρού και το κεφάλι ψηλά, αλλά είπα «Φτάνει. Έχω καταντήσει
ξεφτίλα και φυγόπονη.» Οπότε πήρα πατριωτικά την εξολόθρευση του αναβλητικού
εαυτού μου, και παρά τον πονοκέφαλο κάθισα να γράψω αυτό το post με εννιά δάχτυλα
αντί για δέκα (ο δείκτης στον αέρα, αιωρείται.. σα δαχτυλο-στύση φαίνεται) και χωρίς
να έχω πάρει παυσίπονα, παρά μόνο ακούγοντας το Opus 100 (D 929) του Schubert στο χαμηλό.
Κάπως έτσι, λοιπόν, δηλώνω πως θα είμαι ενεργή πάλι στο blogging καθώς οι προσευχές σας για το αντίθετο προφανώς δεν έπιασαν.
Next time, pray harder. Πάω να διαβάσω κείμενα από τα blogs που παρακολουθώ, ανυπομονώ να δω τι έχασα. Καλό βράδυ.
